تعبیر خواب سوره الرحمن - خواندن سوره الرحمن در خواب چه تعبیری دارد؟

ستاره | سرویس سرگرمی - سوره الرحمن پنجاه و پنجمین سوره از قرآن و دارای ۷۸ آیه است. سوره الرحمن عروس قرآن دانسته شده و برای ختم سوره الرحمن فضایل بسیاری ذکر گردیده است. . بعضى گفته‌اند در مکه نازل شده جز یک آیه «یَسْئَلُهُ مَنْ فِی السَّماواتِ وَالْأَرْضِ» (آیه ۲۹) که بقول عطاء و قتاده و عکرمه و یکى از دو روایت از ابن عباس که در مدینه آمده و حسن و قتاده و ابى حاتم نقل کرده‌اند که تمام آن مدنی است.

برای مشاهده تعبیر خواب بر اساس حروف الفبا، حرف مورد نظر خود را انتخاب کنید:

تعبیر خواب سوره الرحمن

هدف از نزول سوره الرحمن

این سوره در این مقام است که خاطر نشان سازد که خداى تعالى عالم و اجزاى آن از قبیل زمین و آسمان و خشکى‌ها و دریاها و انس و جن را طورى آفریده و نیز اجزاى هر یک را طورى نظم داده که جن و انس بتوانند در زندگى خود از آن بهره‌مند شوند، و قهرا عالم به دو قسمت و دو نشاه تقسیم می‌شود، یکى نشاه دنیا که به زودى خودش با اهلش فانى میشود، و یکى دیگر نشاه آخرت که همیشه باقى است، و در آن نشاه سعادت از شقاوت و نعمت از نقمت متمایز مى‌گردد. با این بیان روشن می‌شود که عالم هستى از دنیایش گرفته تا آخرتش نظامى واحد دارد، تمامى اجزا و ابعاض این عالم با اجزا و ابعاض آن عالم مرتبط است، و اجزاى عالم هستى ارکانى قویم دارد، ارکانى که یکدیگر را اصلاح می‌کنند، این جزء، مایه تمامیت آن جزء دیگر، و آن مایه تمامیت این است.

پس آنچه در عالم هست چه عینش و چه اثرش از نعمت‌ها و آلاى خداى تعالى است، و به همین جهت پشت سر هم از خلایق می‌پرسد و با عتاب هم می‌پرسد که:" فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ- کدامیک از آلاى پروردگارتان را تکذیب میکنید؟" و این خطاب عتاب‌ آمیز در این سوره، سى و یک مرتبه تکرار شده است.

و باز به همین مناسبت است که این سوره با نام رحمان آغاز گردید، که صفت رحمت عمومى و همگانى خداست، رحمتى که مؤمن و کافر و دنیا و آخرت را در بر دارد، و در آخر نیز، سوره با آیه" تَبارَکَ اسْمُ رَبِّکَ ذِی الْجَلالِ وَ الْإِکْرامِ" ختم مى‌شود.

آیات ابتدایی سوره الرحمن

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ

به نام خدا که رحمتش بی‌اندازه است و مهربانی‌اش همیشگی

الرَّحْمَٰنُ﴿١﴾

[خدای] رحمان (۱)

عَلَّمَ الْقُرْآنَ ﴿٢﴾

قرآن را تعلیم داد. (۲)

خَلَقَ الْإِنْسَانَ ﴿٣﴾

انسان را آفرید؛ (۳)

عَلَّمَهُ الْبَیَانَ ﴿٤﴾

به او بیان آموخت؛ (۴)

الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ ﴿٥﴾

خورشید و ماه با حسابی [منظم و دقیق] روانند؛ (۵)

وَالنَّجْمُ وَالشَّجَرُ یَسْجُدَانِ ﴿٦﴾

و گیاه و درخت همواره [برای او] سجده می کنند؛ (۶)