عکس استوری ایام فاطمیه و عکس نوشته های زیبا فاطمیه

در این نوشته از دلبرانه می خواهیم تعداد زیادی عکس استوری ایام فاطمیه ویژه ایام شهادت حضرت زهرا (س) خدمت شما ارائه نماییم.

چنانچه به دنبال تصاویری زیبا برای استوری یا پست در شبکه های اجتماعی با موضوع فاطمیه می گردید تا انتهای ایان پست با ما همراه شوید.

در ادامه مجموعه ای متنوع از تعدادی عکس استوری ایام فاطمیه با بهترین کیفیت را آماده و منشتر کرده ایم.

هر شب که آه تا به سحر گاه می کشم

با اشک شعله بر جگر ماه می کشم

تا باز هم به شِکوه نگویند بس کنم

آهسته گریه می کنم و آه می کشم

بازو اگر مدد کندم دور از همه

آب وضوی آخرم از چاه می کشم

با نیمه جانیم شب خود صبح می کنم

با درد سینه ام نفسی گاه می کشم

مادر که عزم رفتن از این خانه دارد

آرام آرام ای خدا جان می سپارد

هر شب کنار بستر او یک فرشته

می آید و زخم تنش را می شمارد

آیا اجازه می دهی گویم تو را مادر

من بی بها هستم تو هستی پر بها مادر

از مادری تو علی باور شدیم آری

پرورده ای ما را غلام مرتضی مادر

گریه نکن که با همه بیماری ام علی

قد خم نکرد روح سپیداری ام علی

من راز خون سرخ خدایم که تا ابد

در ذوالفقار غیرت تو جاری ام علی

مُردی تو از غریبی و من باز زنده ام

شرمنده ام از این همه کم کاری ام علی

رنگ کبود چشم سحر می کشد مرا

ابری که بسته دیده ی تر می کشد مرا

دست خدا و خانه نشینی… خدای من

مرغی که سر گرفته به پر می کشد مرا

یا زخم سینه می برم زیر خاک ها

یا پهلوی شکسته ز در می کشد مرا

وقت نماز نافله آمد ولی هنوز

درد شدید پا و کمر می کشد مرا

گل کرده روی پیرهنم عشق مرتضی

زخم عمیق ضربه ی در می کشد مرا

دارد تمام سینه من تیر می کشد

خونابه های زخم جگر می کشد مرا

خلوت تر از همیشه شده غربت شما

کمتر صدای اشک می آید در این سرا

زخم کبود بی کسی ام تازه می شود

تا می وزد غریبی تان در دل هوا

شمع نگاه یک نفر حتی غنیمت است

وقتی که روز و شب شده تاریک و بی صدا

در پشت میله های بقیع ات نشسته ام

پشت در بهشت نشستم ببین مرا

ای سایه سار این دل من نام پاک تان

من را ببر که سایه شوم روی قبرها

پشت دری نشسته ام و گریه می کنم

کو آن کسی که درد مرا می دهد دوا

از آن طرف که عطر گلی زخم خورده است

دارد کبود می وزد اینجا غم شما

دادم لباس نوکری ام را رفو کنند

باشد دوباره فاطمیه پاره اش کنم

وای از این بازی که تو با صبر «حیدر» می‌کنی

چشم بر هم می‌نهد، چادر که بر سر می‌کنی

آه ای «اَمّن یُجیبِ» دختران بی پناه

«زینب»ت را پس چرا اینگونه «مضطر» می‌کنی

گویا دعای نیمه شبم بی اثر شده

یعنی که خون پهلوی تو بیشتر شده

دیگر نماز مادر من بی قنوت شد

دیگر شب بلند علی بی سحر شده

این زخمهای کهنه مداوا نمی شود

این جامه ها دگر تن زهرا نمی شود

بوران درد لطمه زده بر طراوتش

دیگر گل تبسم او وا نمی شود

ای مونس غروب غم انگیز روزها

دلدادگی بدون تو معنا نمی شود

در کوچه باغ های مدینه بهار من

بی اذن تو شکوفه شکوفا نمی شود

چگونه مردم دنیا تو را که می تابی

از آسمان بکشند و به کنج خانه برند !؟

نه! شک نکن! که برای شکستن یاست

میان شعله در با غلاف منتظرند

قسم به حُرمت آن چادری که خاکی شد

و شعله بر جگر زخم مجتبی انداخت

خدای نگذرد از آن حسود کور دلی

که سنگ جانب آئینۀ خدا انداخت

ای که فقط مقام تو خیر النسا شده

لعنت برآنکه منکر صدق شما شده

جایی که انبیا همگی سائلند وبس

لعنت برآنکه آمده وبی حیا شد

تو مادری نمودی و ما را خریده ای

تو خواستی که خاک من از کر بلا شده

ما را ببخش نوکر خوبی نبوده ایم

گاهی اگر غلام شما بی وفا شده

امروز هم مثل همیشه خانه دارم

امّا به جای خانه ام «چادر تکانی» است

ساعت به وقت شرعی شهر مدینه

یک روز تا هفتاد و پنج بی نشانی است

تو خانه دار علی هستی و پری علی

تویی کمال عروج کبوتری علی

نشان دهنده ی بالایی تکامل توست

همین روایت با تو برابری علی

علی به همسری ات باید افتخار کند

و یا تو فخر بورزی به همسری علی

هزار سال دگر هم نمی بریم از یاد

حماسه ایی که تو دادی به دلبری علی

قسم به حرمت تو مثل تو نمی خواهیم

حکومتی که نباشد به رهبری علی

نرو ای همدم تنهایی بابا، مادر

می شود بعد تو بابا تک و تنها، مادر

چه مگر بر سر تو رفته در آن کوچه ی شوم

پس از آن حادثه افتاده ای از پا، مادر

آخرین بار که گیسوی مرا شانه زدی

لرزه دست تو لرزانده دلم را مادر

من و بی مادری ، ای وای، برایم زود است

کاش می شد که از اینجا بروم با مادر

این روضه ها امروز و فردا کردنش سخت است

باید بگویم گرچه معنا کردنش سخت است

لکنت گرفته پلک تو در بین آن کوچه

این راز سربسته ست افشا کردنش سخت است

چشمی که دست سنگی آن بی حیا بسته

مقداد می دانست که وا کردنش سخت است

دستی که بین کوچه ها از پا تو را انداخت

فهمید قدّ حیدری تا کردنش سخت است

حالا که داری خواهشی تابوت می خواهی؟

اسباب مرگ تو مهیّا کردنش سخت است

با غسل زیر پیرهن فکر علی بودی

زخم نود روزه تماشا کردنش سخت است

داغ کبود کوچه ها آنقدر روشن بود

فهمید دست فتنه ، حاشا کردنش سخت است

دارد دل و دین می برد از شهر شمیمی

افتاده نخ چادر او دست نسیمی

تسبیح دلم پاره شد آن دم که شنیدم

با دست خودش داده اناری به یتیمی

حتی اثر وضعی تسبیح و دعا را

بخشیده به همسایه، چه قران کریمی

در خانه ی زهرا همه معراج نشینند

آنجا که به جز چادر او نیست گلیمی

ای کاش در این بیت بسوزم که شنیدم

می سوخت حریم دل مولا چه حریمی

آتش مزن آتش در و دیوار دلش را

جز فاطمه در قلب علی نیست مقیمی

حالا نکند پنجره را وا بگذاریم

پرپر شود آن لاله زخمی به نسیمی

ای مادر نمونه ی نسل کریم ها

زیباترین پیام تمام نسیم ها

ذاتاً هوای بود ترا لمس می کنم

ای در دلم کشیده شده از قدیم ها

در دست آسمانی تو خوش نشسته است

این لانه های پر تپش یاکریم ها

از روزی نگاه شما حرف می زنند

با شعله های گرم رسیدن کلیم ها

حتی اگر رسول خدا هم لقب گرفت

از مهر توست پرورش این یتیم ها

اما چه زود برگ گلت را کبود کرد

روزی که می شکست تمام حریم ها

در پیچ کوچه بود، که ولگردِ لعنتی…

با سنگ زد به آینه، بی دردِ لعنتی

دیدم به جنگ مادر رنجورم آمده !

فریاد می زدم : برو نامردِ لعنتی

خونت حلال خشم حسن می شود، برو

خونم به جوش آمده ، خون سردِ لعنتی

خط ونشان برای زنی خسته می کشی !؟

لعنت به هرکه گفته به تو مرد، لعنتی!

دیوارهای سنگی آن کوچه شاهدند

با مادرم چه کرد، کمردردِ لعنتی

تو را به زمزمه و اشک های مادرتان

بیا ظهور تو آقا شفای مادرتان

صدای آمدنت بین کوچه ها پیچید

ببین به لرزه فتاده صدای مادرتان

قنوت امشب زهرا تو را بهانه کند

و یاس میچکد از ربنای مادرتان

به حق چادر خاکیِّ فاطمه برگرد

که مستجاب بگردد دعای مادرتان

همیشه فصل دلم فاطمیه می ماند

سری نمیزنی در عزای مادرتان؟

میان خیمه سبزت تو روضه میگیری

تسلی دل حیدر برای مادرتان

منی که روز و شب از اشک، چاره می نوشم

دلم گرفت، از این روزهای خاموشم

فراغتی که فراق تو را زپی دارد

هزار مرتبه سنگینتر است بر دوشم

بهار می رسد از راه آن زمانی که

رسد ز کعبه انالمهدی تو بر گوشم

سیاهی دلم از تو اگرچه دورم کرد

میان روضه ولی با تو زود می جوشم

بدون روضه ببین دست های سینه زنم

گرفته زانوی غم را میان آغوشم

هزار شکر که تا چند سال عیدم را

برای مادرت از ابتدا سیه پوشم

بقیع، گریه کن روضه های مادر توست

کنار تربت زهرا مکن فراموشم

پیشنهاد ما: