معمولاً قالی کف اتاق را هر وقت که کثیف و سنگین شود، می‌شویند. اما آخر سال، معمولاً زمانی است که اکثر مردم به هنگام انجام عملیات خانه تکانی از بیخ، اقدام به شستن فرش های منزل هم می‌کنند.
منتهی،نه که با توجه به ابعاد و حجم سنگین فرش (به خصوص بعد از آن که آب به خود بگیرد)، شستن آن اصطلاحاً کار حضرت فیل است و گاو نر می‌خواهد و مرد کهن؛ فلذا هیچکس نمی‌تواند خودش اقدام به شستن فرش کند و آن را با دست بشوید یا بیندازد داخل ماشین لباس شویی. خانه های امروز هم مجال این کار را نمی‌دهد. درست هم نیست.
زمانی که مردم خودشان فرششان را می‌شستند و آن را روی دیوار حیات منزل پهن می‌کردند که خشک شود؛ عده ای اشخاص دزد کثافت، اقدام به کشیدن و کش رفتن فرش های شسته شده از روی دیوارهای منازل می‌کردند و طرف وقتی می‌آمد فرشش را جمع کند، یک کسی باید می‌آمد خودش را جمع می‌کرد. خب شما هم باشید، پس می‌افتید.
الآن اما مردم تغییر روش دادند و زنگ می‌زنند شرکت های قالیشویی تا بیایند قالی آنها را ببرند، بشویند، برگردانند. گاهی صحیح و سالم بر می‌گردانند، گاهی هم با یک جای پاره شده؛ و خیلی شیک و مجلسی، قیافه ای حق به جانب می‌گیرند که : «خودش از اول این شکلی بود!»… حالا بیا ثابت کن، از اول این شکلی نبوده!
جالب این که به موازات تغییر روش مردم در شستن قالی، آن سارقان فرش نیز که پیش از این ذکر شرّشان رفت؛ در شیوه و شگرد فرش دزدی خود تجدید نظر کرده و تغییر استراتژی داده اند.
آگهی های الکی به مطبوعات می‌دهند که :«قالی های شما را می‌شوییم»؛ اما در حقیقت قصد شستن مخ صاحب قالی را دارند.
آنها مجوز این کار را ندارند و وقتی به منازل مراجعه می‌کنند؛ چنان قالی ها را بار می‌کنند می‌برند که هیچ دزدی تا به حال به این آشکاری ندزدیده است. آنها خیلی هم دروغ نمی‌گویند.
قالی را یک جوری می‌شویند که هیچی از آن برای صاحبش باقی نمی‌ماند. باقی بقایش/قالی فدایش!
بستۀ پیشنهادی :
اگر شما نیز مثل بنده موافق اید که دزدها خیلی مقصر نیستند و اشکال از ماست که برماست؛ پس به راهکارهای پیشگیرانۀ نگارنده دقت بفرمایید و نکات ارزندۀ ما را آویزۀ گوش کنید:
۱ـ یک تلفن ناقابل :
هرکس که با وانت و کامیونش آمد که فرش های شما را ببرد بشوید، اولآ از آنها بخواهید که مجوزشان را درسته به شما نشان دهند. بعدش هم سریع بروید زنگ بزنید به اتحادیۀ قالیشویان محترم و از آنها کسب تکلیف کنید. حالا ممکن است بپرسید که خب چرا خود مطبوعات که آگهی های این شرکت های کذایی را چاپ می‌کنند، قبلش زنگ نمی‌زنند به این اتحادیه؛ خب زنگ بزنید از خودشان بپرسید. ما فقط این قدر می‌دانیم که اکثر روزنامه ها و مجلات، پول لازم هستند و خیلی هم وقت این کارهای اضافه بر سازمان را ندارند. سرعت و دقت لازم در این کار،مانع کارهای دیگر است.
۲ـ برداشتن شماره :
باز هم به تلفن زدن اکتفا نکنید. شماره ماشین حامل فرش خود را هم بردارید، تا در صورتی که شرکت قالیشویی الکی بود و فهمیدید که فرش های شما را برده اند برای خودشان شستشو دهند؛ بتوانید تازه باعث زحمت نیروی انتظامی شوید و به آنها گزارش دهید که پیگیر ماجرا شوند. فرش، سوزن نیست که گم شود. مأموران زحمتکش قادرند که حتی سوزن را در انبار کاه پیدا کنند.
۳ـ ارسال محافظ :
به همراه فرش های خود، بلاتشبیه عین مریضی که داخل آمبولانس می‌گذارید، یک نفر از اعضای مطمئن خانواده را به ضمیمۀ فرش ها کنید تا قالی های شما تحت الحفظ خود شما تا محل شستشو برده شده و خیال شما از هر حیث راحت و آسوده باشد. مگر که نامردها، فرش و صاحب فرش را با هم لوله کنند، ببرند. آش با جاش!
نویسنده : رضا رفیع
کارتون : اثر مجید صالحی در روزنامه همشهری