مجله اینترنتی کمونه (Kamooneh.com) :
قابلیت Google Now on Tab
گوگل هم‌زمان با معرفی اندروید ۶ مارشملو، از قابلیت جدید On Tap رونمایی کرد. ایده‌ی اصلی این بود که در هنگام استفاده از گوشی، دکمه‌ی Home را نگه‌دارید تا اطلاعاتی مربوط به هرآن چه در صفحه‌نمایش هست، نشان داده شود و همچنین گزینه‌ای برای جست‌وجو با توجه به محتوای صفحه به کاربر ارایه شود. ایده‌ی جالبی بود ولی در عمل موفق نشد.
مهم‌ترین مشکل ویژگی On Tap، عدم آگاهی از کارکرد آن بود؛ به این صورت که نمی‌دانستیم آیا استفاده از این قابلیت نتیجه‌ی سودمندی را به ما خواهد داد یا مثل اکثر مواقع با نوشته‌ی «مورد مفیدی در نمایشگر یافت نشد» روبرو می‌شویم. بعد از چند تلاش ناموفق، بیشتر کاربران ترجیح می‌دادند که از این مشخصه دیگر استفاده نکنند. گوگل برای حل این موضوع، هرچه دستش می‌رسید در این قابلیت قرار داد؛ از قابلیت گرفتن اسکرین‌شات گرفته، تا معرفی میان‌بر در نقشه و حتی نمایش موضوعات خبری. هیچ‌کدام از این موارد کمکی به این ویژگی نکرد و Google Now On Tab بی‌سروصدا در ابتدای سال جاری میلادی بازنشسته شد.
گوگل با معرفی گوشی پیکسل، یک دستیار هوشمند را هم معرفی کرد که این دستیار کارکرد نگه‌داشتن دکمه‌ی Home را به خود اختصاص داد. چندین ماه بعد، دستیار گوگل برای تمام اندرویدهای مارشملو به بعد، عرضه و به‌گونه‌ای جایگزین On Tap شد. استفاده از قدرت یادگیری ماشینی در دستیار گوگل بهتر از استفاده‌ی آن در On Tap است. همچنین این دستیار در تعداد زیادی از سرویس‌های متفرقه هم به کار گرفته می‌شود.
نکسوس کیو
«نکسوس کیو» (Nexus Q) در کنفرانس گوگل I/O در سال ۲۰۱۲ معرفی شد. این محصول که کار استریم ویدیو و صدا را انجام می‌داد، ۳۰۰ دلار قیمت داشت و از یک نسخه‌ی اصلاح‌شده‌ی اندروید استفاده می‌کرد. نکسوس کیو با اتصال به اکانت گوگل کاربر، می‌توانست موسیقی، فیلم و ویدیوهای یوتیوب را پخش کند. اما مساله اینجا بود که نکسوس کیو نمی‌توانست به سرویس‌هایی غیر از گوگل، مانند نتفلیکس، وصل شود و همین موجب شکست آن شد.
نکسوس کیو اولین محصول اندرویدی بود که به‌طور کامل توسط گوگل ساخته شد و ازلحاظ سخت‌افزاری چندان هم بد نبود. این محصول یک کره‌ی فلزی بود که درون آن آمپلی‌فایر ۲۵ واتی وجود داشت و خروجی HDMI هم برای تصاویر HD در بدنه‌ی آن تعبیه‌شده بود. بااین‌وجود، به دلیل محدودیت‌های نرم‌افزاری، گوگل عرضه‌ی آن را تا ژوئیه‌ی ۲۰۱۲ به تاخیر انداخت تا بتواند در محصول تغییراتی را ایجاد کند. درنهایت گوگل این محصول را به‌رایگان برای تمام کسانی که پیش‌خرید کرده بودند، فرستاد ولی بعد از آن هیچ قابلیت جدیدی به آن اضافه نشد. گوگل، بدون این‌که حتی یک نکسوس کیو فروخته باشد، در اوایل ۲۰۱۳ این محصول را سربه‌نیست کرد.
البته گوگل با این شکست، بازار محصولات خانگی را فراموش نکرد و گویا از اشتباهش درس هم گرفت. در سال ۲۰۱۳ این شرکت محصول «کروم‌کست» (Chromecast) را معرفی کرد که با قیمت ۳۵ دلاری‌اش به کاربران اجازه می‌دهد محتواهای مختلفی را به تلویزیونشان استریم کنند. این محصول چندان تواناتر از نکسوس کیو نبود اما به‌هرحال قیمت ارزانی داشت. از آن زمان، کروم‌کست به یکی از موفق‌ترین محصولات رسانه‌ای گوگل تبدیل شده است.
اندروید ۳
در حوالی سال ۲۰۱۰ که آیپد در اوج بود، اندروید از تبلت پشتیبانی نمی‌کرد. تعدادی از سازندگان گجت‌های اندرویدی مانند سامسونگ تلاش کردند که با تغییر اندروید ۲.۳، آن را با تبلت سازگار کنند و تا حدی هم موفق شدند. اما اولین تلاش گوگل برای طراحی اندروید مختص تبلت، نتیجه‌ی مطلوبی نداشت. اندروید ۳ در اوایل سال ۲۰۱۱ به همراه تبلت موتورولا Xoom معرفی شد، اما این سیستم‌عامل محدودیت‌های زیادی داشت.
اندروید ۳ نه‌تنها متن‌باز نبود، بلکه بدساخت و زشت هم بود. این نسخه‌ی اندروید فقط مخصوص تبلت‌ها بود به همین دلیل اگر توسعه‌دهندگان می‌خواستند اپ‌هایشان را بر تبلت‌های اندرویدی عرضه کنند، باید دو نسخه از اپ موردنظرشان را می‌ساختند. این سیستم‌عامل در ابتدا فقط روی پردازنده‌های Tegra 2 بر پایه‌ی معماری ARM اجرا می‌شد که همین موجب محدودیت بیشتر شده بود. به‌طورکلی اندروید ۳ دقیقا عکس چیزهایی بود که این سیستم‌عامل تا آن موقع انجام می‌داد. گوگل با این نسخه از اندروید مثل یک نسخه‌ی آزمایشی برخورد کرد و همین موجب شد که محصول نهایی زیبا و کاربردی نباشد.
بعد از ۸ ماه کش‌وقوس با این نسخه، گوگل بالاخره اندروید ۴ را عرضه کرد تا بار دیگر سیستم‌عامل اندروید گوشی و تبلت یکسان باشد. تازه بعد از این معرفی بود که گوگل کد منبع اندروید ۳ را منتشر کرد. باوجود ضعف‌های بی‌شمار اندروید ۳، این نسخه ویژگی‌هایی داشت که تعدادی از آن‌ها در نسخه‌های بعدی ماندگار شدند.
تنظیم دسترسی اپ‌ها با App Ops
اندروید ۴.۳ در مقایسه با نسخه‌های ۴.۱ و ۴.۲، به‌روزرسانی کوچکی محسوب می‌شد. در حقیقت مهم‌ترین ویژگی این نسخه از اندروید یک برنامه‌ی مدیریت پیشرفته برای دسترسی اپ‌ها بود که اصلا قرار نبود در این سیستم‌عامل باشد. در واقع به خاطر اشتباهی از جانب گوگل، این منو وارد این سیستم‌عامل شده بود و مدتی بعد، گوگل دسترسی به آن را مسدود کرد.
App Ops به کاربران اجازه می‌داد کنترل کاملی بر تنظیم دسترسی اپ‌های مختلف داشته باشند که به نظر عالی می‌رسد؛ اما مشکل اینجا بود که در آن زمان، اپ‌ها از چنین ویژگی‌ای پشتیبانی نمی‌کردند. برای همین غیرفعال کردن دسترسی‌های مختلف معمولا منجر به هنگ کردن گوشی و رفتارهای غیرمنتظره می‌شد. این ابزار اصلا قرار نبوده که در دسترس کاربران باشد اما چنین اتفاقی افتاده بود. تنها کاری که لازم بود انجام شود، دانلود یکی از اپ‌های مختص این‌کار بود تا این منوی مخفی، ظاهر شود.
طبیعتا گوگل در به‌روزرسانی بعدی این دسترسی را از بین برد که باعث ناراحتی کاربران زیادی شد. طرفداران حریم خصوصی از درک این موضوع که چنین ابزاری فقط برای توسعه‌دهندگان بوده و نباید در دسترس کاربران باشد، عاجز بودند و گوگل را بابت مسدود کردن دسترسی به این ابزار شماتت می‌کردند. گوگل البته متوجه اشتیاق کاربران به این ویژگی شد و از اندروید ۶ به بعد قسمتی را برای مدیریت دسترسی در اندروید تعبیه کرد.
Android Wear 2.0
فروش ساعت‌های هوشمند هنوز به سطح انتظار نرسیده است. حتی فروش اپل واچ هم در حد پیش‌بینی‌ها نبوده؛ برای دلیل هم می‌توان به سرپیچی اپل از ارایه‌ی آمار فروش ساعت‌های این شرکت اشاره کرد. قرار بود که در سال گذشته به‌روزرسانی بزرگی برای Android Wear منتشر شود که این کار به تعویق افتاد. طبق برنامه‌ها قرار بود که گوگل در پاییز ۲۰۱۶ نسخه‌ی جدید Android Wear را عرضه کند اما بازخوردهای منفی نسخه‌ی پیش‌نمایش توسعه‌دهندگان، این کار را به تعویق انداخت و گوگل تلاش کرد مشکلات آن را حل کند. بااین‌وجود و بعدازاین همه تاخیر، متأسفانه این نسخه هنوز هم خیلی خوب نیست.
بعد از ماه‌ها تاخیر در عرضه‌ی این نسخه، شاهد تغییرات عجیبی بودیم. به‌عنوان‌مثال می‌توان به نوتیفیکیشن‌های جداگانه و قطع ارتباط بین حالت do not disturb ساعت و حالت do not disturb گوشی اشاره کرد.
Android Wear 2.0 چندان موفق نبود و نمی‌دانیم گوگل برای حل مشکلات آن چه برنامه‌هایی دارد. در سال جاری باید نسخه‌ی جدیدی از Android Wear بر اساس اندروید ۸ عرضه شود. البته اگر عرضه‌ی این نسخه هم به تاخیر نیفتد.
گوگل هم‌زمان با معرفی اندروید ۶ مارشملو، از قابلیت جدید On Tap رونمایی کرد. ایده‌ی اصلی این بود که در هنگام استفاده از گوشی، دکمه‌ی Home را نگه‌دارید تا اطلاعاتی مربوط به هرآن چه در صفحه‌نمایش هست، نشان داده شود و همچنین گزینه‌ای برای جست‌وجو با توجه به محتوای صفحه به کاربر ارایه شود. ایده‌ی جالبی بود ولی در عمل موفق نشد.
مهم‌ترین مشکل ویژگی On Tap، عدم آگاهی از کارکرد آن بود؛ به این صورت که نمی‌دانستیم آیا استفاده از این قابلیت نتیجه‌ی سودمندی را به ما خواهد داد یا مثل اکثر مواقع با نوشته‌ی «مورد مفیدی در نمایشگر یافت نشد» روبرو می‌شویم. بعد از چند تلاش ناموفق، بیشتر کاربران ترجیح می‌دادند که از این مشخصه دیگر استفاده نکنند. گوگل برای حل این موضوع، هرچه دستش می‌رسید در این قابلیت قرار داد؛ از قابلیت گرفتن اسکرین‌شات گرفته، تا معرفی میان‌بر در نقشه و حتی نمایش موضوعات خبری. هیچ‌کدام از این موارد کمکی به این ویژگی نکرد و Google Now On Tab بی‌سروصدا در ابتدای سال جاری میلادی بازنشسته شد.
گوگل با معرفی گوشی پیکسل، یک دستیار هوشمند را هم معرفی کرد که این دستیار کارکرد نگه‌داشتن دکمه‌ی Home را به خود اختصاص داد. چندین ماه بعد، دستیار گوگل برای تمام اندرویدهای مارشملو به بعد، عرضه و به‌گونه‌ای جایگزین On Tap شد. استفاده از قدرت یادگیری ماشینی در دستیار گوگل بهتر از استفاده‌ی آن در On Tap است. همچنین این دستیار در تعداد زیادی از سرویس‌های متفرقه هم به کار گرفته می‌شود.
نکسوس کیو
«نکسوس کیو» (Nexus Q) در کنفرانس گوگل I/O در سال ۲۰۱۲ معرفی شد. این محصول که کار استریم ویدیو و صدا را انجام می‌داد، ۳۰۰ دلار قیمت داشت و از یک نسخه‌ی اصلاح‌شده‌ی اندروید استفاده می‌کرد. نکسوس کیو با اتصال به اکانت گوگل کاربر، می‌توانست موسیقی، فیلم و ویدیوهای یوتیوب را پخش کند. اما مساله اینجا بود که نکسوس کیو نمی‌توانست به سرویس‌هایی غیر از گوگل، مانند نتفلیکس، وصل شود و همین موجب شکست آن شد.
نکسوس کیو اولین محصول اندرویدی بود که به‌طور کامل توسط گوگل ساخته شد و ازلحاظ سخت‌افزاری چندان هم بد نبود. این محصول یک کره‌ی فلزی بود که درون آن آمپلی‌فایر ۲۵ واتی وجود داشت و خروجی HDMI هم برای تصاویر HD در بدنه‌ی آن تعبیه‌شده بود. بااین‌وجود، به دلیل محدودیت‌های نرم‌افزاری، گوگل عرضه‌ی آن را تا ژوئیه‌ی ۲۰۱۲ به تاخیر انداخت تا بتواند در محصول تغییراتی را ایجاد کند. درنهایت گوگل این محصول را به‌رایگان برای تمام کسانی که پیش‌خرید کرده بودند، فرستاد ولی بعد از آن هیچ قابلیت جدیدی به آن اضافه نشد. گوگل، بدون این‌که حتی یک نکسوس کیو فروخته باشد، در اوایل ۲۰۱۳ این محصول را سربه‌نیست کرد.
البته گوگل با این شکست، بازار محصولات خانگی را فراموش نکرد و گویا از اشتباهش درس هم گرفت. در سال ۲۰۱۳ این شرکت محصول «کروم‌کست» (Chromecast) را معرفی کرد که با قیمت ۳۵ دلاری‌اش به کاربران اجازه می‌دهد محتواهای مختلفی را به تلویزیونشان استریم کنند. این محصول چندان تواناتر از نکسوس کیو نبود اما به‌هرحال قیمت ارزانی داشت. از آن زمان، کروم‌کست به یکی از موفق‌ترین محصولات رسانه‌ای گوگل تبدیل شده است.
اندروید ۳
در حوالی سال ۲۰۱۰ که آیپد در اوج بود، اندروید از تبلت پشتیبانی نمی‌کرد. تعدادی از سازندگان گجت‌های اندرویدی مانند سامسونگ تلاش کردند که با تغییر اندروید ۲.۳، آن را با تبلت سازگار کنند و تا حدی هم موفق شدند. اما اولین تلاش گوگل برای طراحی اندروید مختص تبلت، نتیجه‌ی مطلوبی نداشت. اندروید ۳ در اوایل سال ۲۰۱۱ به همراه تبلت موتورولا Xoom معرفی شد، اما این سیستم‌عامل محدودیت‌های زیادی داشت.
اندروید ۳ نه‌تنها متن‌باز نبود، بلکه بدساخت و زشت هم بود. این نسخه‌ی اندروید فقط مخصوص تبلت‌ها بود به همین دلیل اگر توسعه‌دهندگان می‌خواستند اپ‌هایشان را بر تبلت‌های اندرویدی عرضه کنند، باید دو نسخه از اپ موردنظرشان را می‌ساختند. این سیستم‌عامل در ابتدا فقط روی پردازنده‌های Tegra 2 بر پایه‌ی معماری ARM اجرا می‌شد که همین موجب محدودیت بیشتر شده بود. به‌طورکلی اندروید ۳ دقیقا عکس چیزهایی بود که این سیستم‌عامل تا آن موقع انجام می‌داد. گوگل با این نسخه از اندروید مثل یک نسخه‌ی آزمایشی برخورد کرد و همین موجب شد که محصول نهایی زیبا و کاربردی نباشد.
بعد از ۸ ماه کش‌وقوس با این نسخه، گوگل بالاخره اندروید ۴ را عرضه کرد تا بار دیگر سیستم‌عامل اندروید گوشی و تبلت یکسان باشد. تازه بعد از این معرفی بود که گوگل کد منبع اندروید ۳ را منتشر کرد. باوجود ضعف‌های بی‌شمار اندروید ۳، این نسخه ویژگی‌هایی داشت که تعدادی از آن‌ها در نسخه‌های بعدی ماندگار شدند.
تنظیم دسترسی اپ‌ها با App Ops
اندروید ۴.۳ در مقایسه با نسخه‌های ۴.۱ و ۴.۲، به‌روزرسانی کوچکی محسوب می‌شد. در حقیقت مهم‌ترین ویژگی این نسخه از اندروید یک برنامه‌ی مدیریت پیشرفته برای دسترسی اپ‌ها بود که اصلا قرار نبود در این سیستم‌عامل باشد. در واقع به خاطر اشتباهی از جانب گوگل، این منو وارد این سیستم‌عامل شده بود و مدتی بعد، گوگل دسترسی به آن را مسدود کرد.
App Ops به کاربران اجازه می‌داد کنترل کاملی بر تنظیم دسترسی اپ‌های مختلف داشته باشند که به نظر عالی می‌رسد؛ اما مشکل اینجا بود که در آن زمان، اپ‌ها از چنین ویژگی‌ای پشتیبانی نمی‌کردند. برای همین غیرفعال کردن دسترسی‌های مختلف معمولا منجر به هنگ کردن گوشی و رفتارهای غیرمنتظره می‌شد. این ابزار اصلا قرار نبوده که در دسترس کاربران باشد اما چنین اتفاقی افتاده بود. تنها کاری که لازم بود انجام شود، دانلود یکی از اپ‌های مختص این‌کار بود تا این منوی مخفی، ظاهر شود.
طبیعتا گوگل در به‌روزرسانی بعدی این دسترسی را از بین برد که باعث ناراحتی کاربران زیادی شد. طرفداران حریم خصوصی از درک این موضوع که چنین ابزاری فقط برای توسعه‌دهندگان بوده و نباید در دسترس کاربران باشد، عاجز بودند و گوگل را بابت مسدود کردن دسترسی به این ابزار شماتت می‌کردند. گوگل البته متوجه اشتیاق کاربران به این ویژگی شد و از اندروید ۶ به بعد قسمتی را برای مدیریت دسترسی در اندروید تعبیه کرد.
Android Wear 2.0
فروش ساعت‌های هوشمند هنوز به سطح انتظار نرسیده است. حتی فروش اپل واچ هم در حد پیش‌بینی‌ها نبوده؛ برای دلیل هم می‌توان به سرپیچی اپل از ارایه‌ی آمار فروش ساعت‌های این شرکت اشاره کرد. قرار بود که در سال گذشته به‌روزرسانی بزرگی برای Android Wear منتشر شود که این کار به تعویق افتاد. طبق برنامه‌ها قرار بود که گوگل در پاییز ۲۰۱۶ نسخه‌ی جدید Android Wear را عرضه کند اما بازخوردهای منفی نسخه‌ی پیش‌نمایش توسعه‌دهندگان، این کار را به تعویق انداخت و گوگل تلاش کرد مشکلات آن را حل کند. بااین‌وجود و بعدازاین همه تاخیر، متأسفانه این نسخه هنوز هم خیلی خوب نیست.
بعد از ماه‌ها تاخیر در عرضه‌ی این نسخه، شاهد تغییرات عجیبی بودیم. به‌عنوان‌مثال می‌توان به نوتیفیکیشن‌های جداگانه و قطع ارتباط بین حالت do not disturb ساعت و حالت do not disturb گوشی اشاره کرد.
Android Wear 2.0 چندان موفق نبود و نمی‌دانیم گوگل برای حل مشکلات آن چه برنامه‌هایی دارد. در سال جاری باید نسخه‌ی جدیدی از Android Wear بر اساس اندروید ۸ عرضه شود. البته اگر عرضه‌ی این نسخه هم به تاخیر نیفتد.